Ένα τραγούδι για εκείνη την ισόβια ιδιότητα που θεωρούμε δεδομένη.
Ένα τραγούδι για εκείνη την ισόβια ιδιότητα που χρειάζεται προσπάθεια για να επιβεβαιώνεται καθημερινά.
Ένα τραγούδι για να κοιτάξουμε μέσα μας με αυτοκριτική διάθεση.
Ένα τραγούδι για τις δικές μας ευθύνες ως συνδιαμορφωτές της κοινωνίας.
Ένα τραγούδι για να σκεφτούμε αν αξίζουμε να λεγόμαστε άνθρωποι...
6 σχόλια:
Οταν δεν μπορούμε να νιώσουμε τον φόβο..τον τρόμο,στα μάτια ενός μικρού παιδιού όχι δεν λεγόμαστε άνθρωποι..
Κι'όταν ξεχνάμε αυτούς που κατάλαβαν το δικό μας φόβο και την απόγνωση και μας πρόσφεραν αγάπη εεέ ναι!δεν λεγόμαστε άνθρωποι.
Καλό βράδυ
ένα τραγούδι για να δούμε στο καθρέπτη άν το είδωλό μας υπάρχει,
γιατί αν υπάρχει σημαίνει πως δεν είμαστε άνθρωποι.
με άρεσς το μπλογκ σου
καλό βράδυ
και λεγόμαστε ...άνθρωποι
κάποιο όνομα θα έχουμε....το όνομα που φέρουμε ...το τιμούμε...ή απλά το τιμάται/ τιμάτε...
Συγχαρητήρια
Ελίτσα έχεις απόλυτο δίκιο...Αν και το απόλυτο με τρομάζει, εδώ, δεν θα μπορούσε να ήταν αλλιώς...
Καλημέρα!
AlexMil, πολύ ενδιαφέρουσα η προσέγγισή σου!
Και αυτό με το βορειοελλαδίτικο με τρελαίνει, ίσως γιατί μου λείπει τόσο...
Και το δικό σου blog μου/με αρέσει!
Καλημέρα!
Vasiliki σ΄ευχαριστώ, τόσο για τα καλά σου λόγια όσο και γιατί με το σχόλιο σου πήγες τη σκέψη μου ένα βήμα παραπέρα...
Καλημέρα!
Δημοσίευση σχολίου