Εσείς!!!

Παρασκευή 7 Αυγούστου 2009

Moonchild-Rory Gallagher

Φταίει το φεγγάρι που με πήρε απ΄το χέρι...

Έλεγα να περιμένω. Να περιμένω να λάβουν τις προσκλήσεις τους όλοι, να γυρίσουν το σωλήνα στο καλειδοσκόπιο, να σχηματίσουν τις εικόνες τους και μετά να ξανακουνήσω τα κρυσταλλάκια. Δεν άντεξα. Το φεγγάρι φταίει. Αποποιούμαι κάθε ευθύνη. Αυτό με πήρε απ΄το χέρι. Είναι ο μόνος ένοχος...
Μ΄αρέσει το φεγγάρι ολόγιομο, όταν αποφασίζει ότι ήρθε η ώρα να φανερώσει το πρόσωπό του ολόκληρο. Αγαπώ τα φεγγάρια του χειμώνα. Αυτά που μισοκρύβονται πίσω από τα σύννεφα και κοντοστέκονται στην αυθάδικη παρουσία της ομίχλης. Νιώθω πως πρέπει να τα υπερασπιστώ. Δεν έχουν τραγούδια να μιλούν γι΄αυτά, ούτε κοσμούν πολλές φωτογραφίες, τουλάχιστον όχι τόσες όσες αυτά του καλοκαιριού. Θέλω να ξέρουν ότι υποκλίνομαι στη θαμπή τους γοητεία, ότι θα τα κοιτώ πάντα με τα μάτια και την καρδιά μου ανοιχτά (και δεν θα τα εγκαταλείπω όταν τα χέρια μου παγώνουν ακουμπώντας στο μεταλλικό τηλεσκόπιο).
Του καλοκαιριού τα φεγγάρια όμως είναι αλλιώς... Με την αυτοπεποίθηση της όμορφης γυναίκας, αυτής που ξέρει πως τα βλέμματα στρέφονται πάνω της στο πέρασμά της, επιδεικνύουν τα κάλλη τους από ψηλά και περιμένουν να εισπράξουν το θαυμασμό. Και έχουν κι άλλα προσόντα... Εκτός από εμφάνιση διαθέτουν και μυαλό! Για να μην προκαλέσουν ζήλια και φθόνο αφήνουν λίγα από τα φτιασίδια τους να φτάσουν μέχρι εδώ. Ρίχνουν ένα μαγικό φως που σαν καλλυντικό φτιαγμένο με μυστική συνταγή απαλύνει ρυτίδες από κτίρια, πρόσωπα, ψυχές... Αυτή η φεγγαρόσκονη είναι ξελογιάστρα, είναι ξεμυαλίστρα σας λέω...
Κι αυτό το φεγγάρι του Αυγούστου, το πιο όμορφο απ΄όλα. Το πιο τραγουδισμένο, το πιο φωτογραφημένο, το πιο παινεμένο. Αυτό που γίνεται η αφορμή φιλιά να αλλάξουν χείλη, αυτό που ακούει κάθε χρονιά όρκους ερωτευμένων και κρατάει τα μυστικά τους, αυτό που κάνει μέχρι και τα αρχαία μνημεία να συμμετέχουν στη γιορτή του. Αυτό με πήρε σήμερα από το χέρι...
Το κοιτώ και στα αυτιά μου έρχεται της Μούσχουρη η φωνή με το χάρτινο φεγγαράκι της. Το κοιτώ και ο Μπιθικώτσης τραγουδάει για μένα το ¨φεγγάρι μάγια μου ΄κανες¨. Το κοιτώ και σκέφτομαι ότι θα το πιω απόψε, όπως ο Πουλόπουλος για να μεθύσω. Το κοιτώ και ξέρω πως η βόλτα του θα είναι στης αγάπης μου την πόρτα. Μα πιο πολύ απ΄όλα το κοιτώ και ακούω το Ρίτσο μιλώντας εκ μέρους της ηλικιωμένης γυναίκας με τα μαύρα να απευθύνεται στο νέο:
¨ Άφησέ με να έρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε! Είναι καλό το φεγγάρι, - δε θα φαίνεται που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις. Άφησέ με να έρθω μαζί σου...
...Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα, μοναχός στη δόξα και στο θάνατο. Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί. Άφησε με να έρθω μαζί σου...¨
Ελάτε πιο κοντά να σας πω ένα μυστικό. Υπάρχει κι άλλος ένας λόγος που το Αυγουστιάτικο φεγγάρι ξεχωρίζει. Γλυκαίνει τη βραδιά και ζαλίζει τις νεράιδες. Τότε αυτές χορεύοντας πηγαίνουν προς το ποτάμι και λούζουν τα μαλλιά τους κάτω από το φεγγαρόφωτο, παίζοντας μεταξύ τους και γελώντας. Αν βρεθείτε εκεί κοντά και σιωπήσετε για λίγο μπορεί να ακούσετε το τραγούδι τους. Πρέπει να βιαστώ, να φτάσω πριν ξημερώσει...
Την καληνύχτα μου (πασπαλισμένη με φεγγαρόσκονη)

Πανσέληνος


Η Αθήνα σήμερα κάτω απ’το ολόγιομο φεγγάρι