Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι.»
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)
Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009
Ο ορισμός του κόμματος
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Ο ίδιος o Ροΐδης είχε παρομοιάσει το ύφος του με την μέθοδο της «κολοκυνθοπληγίας», δηλαδή του χτυπήματος στο κεφάλι του αναγνώστη με μια ξερή κολοκύθα. Αυτό ήταν, όπως εξηγούσε, ένα «ανθυπνωτικόν φάρμακον», δηλαδή ο μόνος τρόπος για να κρατάει σε ενδιαφέρον και εγγρήγορση τον (απαίδευτο) Έλληνα αναγνώστη.
Υπ΄αυτό το πρίσμα, του «ανθυπνωτικού φαρμάκου», προτείνω να δούμε τον ορισμό του, και να προβληματιστούμε... Δεν κρύβω όμως και την επιθυμία μου να είναι κι αλλιώς τα πράγματα...
αναδημοσιεύθηκε στο cafe art
http://kafeneio-gr-art.blogspot.com/2009/09/blog-post_30.html
πολύ καλό !!!
πολυ καλο θεμα. Εψαξα πολυ γρηγορα στο ιντερνετ και βρηκα ενα αρθρο απο μια εφημεριδα στη Ελλαδα, που μου φανηκε αρκετα ανημερωτικο γιατι κανει αναφορα σε ερευνα πανω σε αυτο το θεμα. το λινκ ειναι
¨http://archive.enet.gr/online/online_issues?pid=51&dt=04/06/2004&id=81278812
εναποθετω ενα τμημα του κειμενου που απλα αποκοπτω απο το κειμενο
"..Οι περισσότερες σατιρικές τεχνικές του Ροΐδη χαρακτηρίζονται από υπερβολή η οποία διευκολύνει το έργο της σάτιρας, διότι της επιτρέπει να ασκεί την κριτική της μεγεθύνοντας τα αρνητικά στοιχεία και μειώνοντας τα θετικά. Μια ακραία μορφή υπερβολής είναι η αναγωγή στο παράλογο. Η τεχνική αυτή παρουσιάζει μεγάλη ποικιλομορφία. Συνήθως μεγιστοποιεί ένα αρνητικό στοιχείο κάποιου χαρακτήρα αποκλείοντας όλα τα άλλα και δημιουργεί ένα στερεότυπο. 'Η, ακόμη, υποκρίνεται ότι αποδέχεται τη γνώμη του αντιπάλου και την οδηγεί σε μη αποδεκτό ή γελοίο συμπέρασμα. Μια συνηθισμένη εκδοχή της στο έργο του Ροΐδη είναι η παρουσίαση ενός θέματος με κριτήρια που βρίσκονται έξω από τα κοινώς αποδεκτά όρια της λογικής, ώστε να προκύπτει συμπέρασμα αντίθετο προς την τρέχουσα ιδεολογία. Π.χ., στο παρακάτω απόσπασμα του διηγήματος «Ψυχολογία Συριανού συζύγου», ο συγγραφέας, επιλέγοντας να παρουσιάσει με μονομέρεια το βασικό συλλογισμό του, καταλήγει σε συμπεράσματα που αντίκεινται στην κοινή αντίληψη για το θέμα της συζυγικής πίστης¨..."
Κατα την αποψη μου πραχτικες "ανθυπνωτικων φαρμακων" στο γραπτο και περισσοτερο στον ποιητικο λογο ειναι μερος της Λογοτεχνιας και μπορει να μαλιστα να θελγει. Πιστεβω οτι εκει που αυτο γινεται δυσπεμπτο ειναι οταν χρησιμοποιηται σαν αφοριστικο οπλο στο καθημερινο λογο, γιατι καθε αφορισμος μπορει να προυποθετει μια δωση αλαζονιας.
Δημοσίευση σχολίου