Οι κάλτσες χάνονται. Όπως επίσης και οι άνθρωποι από τη ζωή σου και πολλά άλλα. Και που πάνε;

Η ΜΙΑ ΜΟΥ Η ΚΑΛΤΣΑ Η ΚΟΚΚΙΝΗ, η αγαπημένη μου με τα μαύρα πατουσάκια γάτας εξαφανίστηκε. Έβγαλα τα ρούχα από το ωραίο μου πλυντήριο και δεν τη βρίσκω πουθενά. Τι θα την κάνω τώρα τη μία που απέμεινε μονάχη μου λες;

ΚΑΙ ΠΡΟΧΘΕΣ όπως σήκωσα το κεφάλι για να κοιτάξω ουρανό ένα κόκκινο μπαλόνι από ήλιο με κοίταζε από ψηλά ώσπου χάθηκε από τα μάτια μου.

ΚΑΙ Η ΓΑΤΑ ΤΗΣ ΔΙΠΛΑΝΗΣ έφυγε εδώ και μέρες και δεν ξαναγύρισε. Αυτή θα γυρίσει. Μάλλον.

ΠΑΙΖΟΥΜΕ ΚΡΥΦΤΟ; Όταν κλείνω τα μάτια δε σε βλέπω, χάνεσαι. Όταν τα ξανανοίγω είσαι πάλι εκεί και ξεκαρδίζομαι. Τα ξανακλείνω. Τα ξανανοίγω. Που πήγες;

ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΟΙ ΚΑΛΤΣΕΣ ΟΤΑΝ ΧΑΝΟΝΤΑΙ; Τα μπαλόνια από ήλιο; Οι γάτες και οι σκύλοι; Ο ήλιος όταν δύει και τα σύννεφα όταν ταξιδεύουν;

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΟΤΑΝ ΧΑΝΟΝΤΑΙ;

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕ ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΠΟΤΕ, λένε όλοι. Τους κουβαλάς μέσα σου. Τι φριχτό κι απαίσιο ψέμα είναι αυτό. Αυτό δεν το χωράει το μυαλό μου και είναι μια μικρή σκέψη. Πως θα χωρέσει μία ντουζίνα ανθρώπους και βάλε. Που θα τους χωρέσω όλους αυτούς; Δε χωράνε, καταλαβαίνεις; Και ούτε μπορώ να σηκώσω όλο αυτό το βάρος…

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΦΤΑΙΝΕ. Και οι ταινίες που εμμονικά ξαναβλέπουμε. Και οι μουσικές που ακούμε. Αυτά φταίνε που νομίζουμε ότι δε χάνονται άλλα θα τους ξαναβρούμε μετά από 100 χρόνια σαν άλλοι Μπόρχες, ή Κισλόφσκι. Οι άνθρωποι χάνονται κι ας μένουν ένα στενό παρακάτω. Κι ας πέρασες χρόνια μαζί τους. Κι ας μοιράστηκες μια φέτα καρπούζι σε μια παραλία, μια κουβέρτα στον καναπέ βλέποντας DVD, μία ολόκληρη νύχτα στο τηλέφωνο να αναλύεις γκομενικά, υπαρξιακά ή απλώς σιωπή κι ανάσες. Οι άνθρωποι εξαφανίζονται γιατί θυμώνουν, βαριούνται, αλλάζουν και συ παραμένεις πεισματικά ο ίδιος, γνωρίζουν άλλους ανθρώπους και προχωρούν. Ξεχνούν και αυτό είναι ανακουφιστικό. Και εγώ το ίδιο κάνω. Καμιά φορά θυμάμαι όμως, αναρωτιέμαι και έχω τόσες απορίες…

ΚΑΙ ΟΤΙ ΕΜΕΙΝΕ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ; Δε ξέρω να σου πω. Την κόκκινη κάλτσα μου θα την φυλάξω στο βάθος του συρταριού. Μπορεί κάποια στιγμή να βρεθεί και η άλλη και να έχει να πει ιστορίες για χρώματα, νούμερα, σχέδια και πόδια που περπάτησαν πολύ και ξαναγύρισαν.

ΚΑΙ ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΑΓΟΡΑΣΩ ένα καινούργιο ζευγάρι σε χτυπητό πορτοκαλί και θα΄μαι μια χαρά.



Αντιγραμμένο από doctv.gr - ΔΗΜΗΤΡΑ ΧΑΤΖΗΜΑΓΙΟΓΛΟΥ, 26.01.2011