Η τύχη μου με φύσηξε στου νότου το λημέρι ή τα όνειρα μου στην πρωτεύουσα με στείλαν; Ποιός στίχος άγγιζε την αλήθεια μου πιο βαθιά και ποιος άνεμος φύσηξε στέλνοντας την ανάσα του 550 χιλιόμετρα μακριά και πήρε μαζί και εμένα; Τότε, το Δεκέμβρη του ’07, όταν ήρθε το χαρτί τοποθέτησης και με ύφος αυστηρό και σοβαρό, τέτοιο που στη δημόσια διοίκηση ταιριάζει, έλεγε με σαφήνεια: "εάν δεν παρουσιαστείτε και αναλάβετε υπηρεσία εντός πέντε ημερών, θα ειδοποιηθεί ο επόμενος επιτυχών", δεν προλάβαινα να το σκεφτώ. Προλάβαινα μόνο, κι αυτό αν βιαζόμουνα, να πακετάρω λίγα πράγματα και να ψάξω να βρω σπίτι.
Από Αθήνα δεν ήξερα τίποτα. Τα δυτικά προάστια ήταν για μένα οι χαμένες ατλαντίδες στους ήλιους βλεφαρίδες που είχα ακούσει τον Κορκολή να τραγουδά στο διάλλειμα των παιδικών μου παιχνιδιών. Ρομαντικό έμοιαζε αλλά η πληροφορία χαρακτηρίζονταν μη αξιοποιήσιμη προς την κατεύθυνση της ανεύρεσης σπιτιού. Συνεπώς δεν τα διάλεξα τα δυτικά. Τυχαίο ήταν. Και το Αιγάλεω πιο τυχαίο ακόμη. Μου άρεσε όμως που είχε λάμδα το όνομά του, δεν την ξεπέρασα ποτέ την αδυναμία μου στο ενδέκατο και πιο μελωδικό γράμμα του ελληνικού αλφάβητου. Είχε όμως και φοινικοειδή και τα φοινικοειδή δεν ταιριάζουν με το ελληνικό τοπίο, έλεγα στην καλή και εντυπωσιακά υπομονετική στις παραξενιές μου φίλη που βοηθούσε ουσιαστικά να βρω σπίτι και να μην καταλήξω να ρωτάω τους περαστικούς σε ποια περιοχή βρίσκομαι, για να πάρω την λογική ομολογουμένως απάντηση: " αυτό δεν είναι επιχείρημα, σοβαρέψου, σε πέντε μέρες πρέπει να είσαι στη δουλειά".
Ευτυχώς αυτή η αγγελία έλεγε ώρες επικοινωνίας 10π.μ. με 10μ.μ. και δεν χρειαζόταν να μείνουμε άπραγες το μεσημέρι. Πριν καν δούμε το σπίτι, μιλήσαμε με τον ιδιοκτήτη, έναν συμπαθητικό κύριο και κυρίως χαμογελαστό και μου φάνηκε ότι ήμασταν σε καλό δρόμο. Η δουλειά του ήταν κάτω ακριβώς από το διαμέρισμα. Την ώρα που φτάσαμε δούλευε την εικόνα μιας μπεκάτσας σε ένα πρόγραμμα επεξεργασίας φωτογραφιών και παραξενεύτηκε που την αναγνώρισα. Σε πολύ λίγο έγινε ο σπιτονοικοκύρης μου και σήμερα, τρεισήμισι χρόνια μετά κατατάσσεται στην κατηγορία οικογένεια. Περάσαμε ώρες ατελείωτες να μιλάμε για χίλια δυο πράγματα. Το πρόσωπό του φωτίζοντας όμως όταν έλεγε για εκείνες τις μπεκάτσες της πρώτης μέρας και για το Αιγάλεω.
Για το Αιγάλεω όπως ήταν παλιά. Όπως το γνώρισε και το αγάπησε. Κι απ΄τα πυρωμένα λόγια ξεφεύγανε σπίθες που ανάψανε φωτιές ενδιαφέροντος, περιέργειας και τολμώ να πω αγάπη για τον νέο τόπο που θα γινόταν τόπος μου. Φωτιές σαν κι αυτή που αργότερα έμαθα ότι πηδούσαν του Αη-Γιάννη στο σταυροδρόμι που σχηματίζει αυτός ο δρόμος με το όνομα του νησιώτη ήρωα της επανάστασης που μένω και ο χιλιοφυτεμένος.
Στην αρχή αποστήθιζα πληροφορίες όπως ο πληθυσμός, η δημοτική αρχή, τα έργα, οι διάσημοι Αιγαλιώτες λες και επρόκειτο να δώσω εξετάσεις. Καλές δεν λέω οι πληροφορίες αλλά οι διηγήσεις των παλιών Αιγαλιωτών που ολοένα γνώριζα συντηρούσαν μέσα μου την εικόνα της γειτονιάς και της συμπαράστασης, του καημού και του μεροκάματου που γίνονταν πενιά και την πενία που καμιά φορά γινόταν δάκρυ. Δεν τα έβλεπα όλα στην καθημερινότητα, αλλά τα έψαχνα με λαχτάρα στο πανηγύρι του Εσταυρωμένου, στην πλατεΐτσα του Αγίου Σπυρίδωνα, στο αυτοκίνητο του δήμου που επικοινωνεί τη βραδινή παράσταση ακόμη και στου Τζιμάκου τα καρπούζια που είναι όλα μέλι.
Ένοιωθα την ανάγκη να υπερασπιστώ το Αιγάλεω σε όποιον τολμούσε να πει οτιδήποτε με αρνητικό πρόσημο. Δεν ήταν πολλοί. Μερικοί άτυχοι μόνο που δεν μύρισαν τις νεραντζιές να ανθίζουν στα πεζοδρόμια και ούτε περπάτησαν αφού έχει πέσει ο ήλιος στο Μπαρουτάδικο. Με τον καιρό, όλο και πιο πολύ παρακολουθούσα εκδηλώσεις, διάβαζα τον τοπικό τύπο, θύμωνα με τα κακώς κείμενα, σχολίαζα και συζητούσα την καθημερινότητα του Αιγάλεω, ότι κάνουν δηλαδή οι δημότες. Κι όλα αυτά τρέφανε τη σπίθα που μετουσιωνόταν σε αγάπη.
Η πόλη που με γέννησε και μ΄ ανάθρεψε, ήταν, είναι και θα είναι η πιο τρυφερή μου σκέψη, αλλά και αυτή εδώ η πατρίδα, που τυχαία τη βρήκα, που η ζωή μ΄ απίθωσε στην ποδιά της, άρχισε να κατακτά χώρο στην καρδιά μου. Μου ΄παν για το Ζαγοραίο και για το συγχωρεμένο το Ζαμπέτα, ότι είναι Αιγαλιώτες. Τώρα που το σκέφτομαι δεν θα μπορούσε να ΄ταν αλλιώς.
Λίγους μήνες πριν, ο καλός μου κι εγώ, ο οποίος σημειωτέων άφησε πίσω γονείς, φίλους και τη μικρή του επιχείρηση για να έρθει κοντά μου και θα τον ευχαριστώ πάντα, μεταφέραμε την οικογενειακή μας μερίδα στο δήμο που ζούμε τα τελευταία χρόνια. Την ημέρα που έγινε η αίτηση πήγα υποβασταζόμενη στο δημοτολόγιο και στην πρώτη βεβαίωση που πήρα ότι είμαι δημότισσα Αιγάλεω φορούσα μέσα στο γραφείο γυαλιά ηλίου για να κρύψω εκείνο το αυθάδικο δάκρυ. Και δεν ήταν έντονη συγκίνηση, ήταν λύπη βαθιά, όχι για εδώ που ήρθαμε αλλά για εκεί που φεύγαμε, είπαμε η γεννέτηρα πόλη πάντα θα ζει στην καρδιά. Ακολούθησαν πειράγματα από τους φίλους που ήξεραν. "Δηλαδή τώρα έγινες και επίσημα Αιγαλιώτισσα;" μου λέγανε. Κι εγώ το πήρα σοβαρά και ένιωσα ότι έχω πια ευθύνη και τυπικά να είμαι καλή δημότισσα, να έχω ακόμη πιο τεντωμένα μάτια και αυτιά και να είμαι διαθέσιμη, αν μπορώ να προσφέρω κάπου.
Κάτι έλειπε όμως. Ένα μικρό κάτι που θα έκανε τη διαφορά. Και αυτό το κάτι ήρθε και ολοκλήρωσε την πολιτογράφησή μου. Ήρθε μια νύχτα του Σεπτέμβρη που οργανώθηκε μια βραδιά αφιερωμένη στο Ζαμπέτα. Ο καλός μου κι εγώ, φτάνοντας λίγο οριακά σε σχέση με το χρόνο που ήταν προγραμματισμένη η εκδήλωση, βρήκαμε λίγο ελεύθερο χώρο και καθίσαμε στην πιο ψηλή κερκίδα, στο μεσαίο διάζωμα του "Αλέξη Μινωτή". Βλέπαμε τη σκηνή από μακριά βλέπαμε όμως και όλους όσους ήταν εκεί μαζί μας και είχαν έρθει για να τιμήσουν τον συμπολίτη τους αλλά να ακούσουν και όμορφη μουσική που μιλάει στις καρδιές. Αιγαλιώτες κάθε ηλικίας, ασπρομάλληδες και φαλακροί, περιποιημένες νεαρές, ακόμη και μικρά παιδιά στα καρότσια.
Ήταν η κόρη του εκεί, ο γιατρός του που δεν μπόρεσε ούτε μια ιστορία να μας πει από τη συγκίνηση αλλά με το μπουζούκι του τα είπε όλα, οι χορευτές του που κουβαλούσαν τη γλύκα των χρόνων τους και ψάχνανε χορεύοντας το Θανάση να σπάσει η γκαντεμιά. Η αφήγηση της ζωής του μπλεγμένη με τραγούδια ήταν η ιστορία του Αιγάλεω ή μήπως η ιστορία του Αιγάλεω ήταν η αφήγηση της ζωής του. Δεν ξέρω, πώς να χωρίσεις τα αχώριστα, ούτε και ο ίδιος θα ήθελε να ξεχωρίσει από το σίτι του. Άκουσα στίχους χαρούμενους και μελωδίες ξεσηκωτικές αλλά και τραγούδια που κρύβαν πόνο. Κι αυτός να μας κοιτάει από τη μεγάλη φωτογραφία αγκαλιά με το μπουζούκι του που προβάλλονταν αλλά και από εκεί ψηλά. Και να λένε για το σίτι, και να λένε για το Γιώργο και για το σίτι και για το Γιώργο και αυτός να γελά κάτω από το μικρό μουστακάκι του. Κι εγώ η ροκού να συγκινούμαι από τις πενιές και απ΄ το Ζαμπέτα, απ΄ τις πενιές και απ΄ το Αιγάλεω. Και να ξέρω ότι συμπληρώθηκε το κάτι που έλειπε και ότι τώρα πια είμαι Αιγαλιώτισσα. Και αν κανένας διαφωνεί τον παραπέμπω απλά στις μάνες που δεν γεννούν αλλά αναθρέφουν. Ένιωσα το Αιγάλεω να με υιοθετεί και να με κρατά στην αγκαλιά του.
Μέχρι να γυρίσουμε σπίτι σιγοτραγουδούσαμε ένα τραγούδι όχι του Ζαμπέτα αλλά και γι΄αυτόν. "Αιγαλεω σίτι, στο Ζαμπετοχώρι λατρεύουμε τη μπάλα και τις πενιές του Γιώργη… " Και τελικά και τα δυο τα λάτρευα από πριν έρθω εδώ. Δεν ξέρω πως θα ΄ρθουν τα πράγματα, πως θα τα φέρει η ζωή και αν θα μείνω ή θα φύγω από το Αιγάλεω, όπως και να’ χει είναι κομμάτι μου πια και ελπίζω να γίνω και εγώ κομμάτι του. Κι αν φύγω, όπως είπε και ο Ζαμπέτας: " πόσο θα ΄θελα να πάρω ένα κομμάτι απ΄ το Αιγάλεω μαζί μου, ένα κομμάτι που ΄χω μέσα στην ψυχή μου…" γιατί αν και τότε ήτανε τυχαία σήμερα θα ήταν σίγουρα συνειδητή επιλογή το σίτι.
Μ'αρέσει που όταν λέω για αύξηση στο αφεντικό μου δε με αγριοκοιτάζει αλλά ξεσκίζεται στα γέλια.Άσε που έδιωξε κανα δυο που δε μου άρεσε η μούρη του
Μ'αρέσει που πολλοί φίλοι μου μετανάστευσαν για καλύτερο μέλλον,γιατί θα έχω extra προορισμούς διακοπών στο εξωτερικό.Άσε που όλο και κάτι θα στέλνουν τις γιορτές.
Μ'αρεσει που ακρίβινε η βενζίνη και είναι απλησίαστη ,και κουνάω λιγότερο το αμάξι γιατί αυτό σημαίνει ότι θα το έχω για περισσότερα χρόνια,κάνω καλό στην καρδιά μου και είμαι και πολύ μούρη όταν προτείνω σε φίλους να πάμε τσάρκα με το αμάξι στην εθνική.Ασε που όταν πάμε για μπάνιο το καλοκαίρι τσοντάρουν πια όλοι για βενζίνη ενώ παλιά κάναν τον κινέζο.
Μαρέσει που τα καφενεία έχουν γεμίσει άνεργους επιστήμονες με 2 μεταπτυχιακά.Πλέον πας για ουζάκι και αντί για μπάλα συζητάς για μαύρες τρύπες τουλάχιστον.
Μαρέσει που οι σερβιτόροι άρχισαν να λένε πάλι ευχαριστώ όσα λίγα και να είναι τα τιπς και αν τους δώσουν.
Επιπλέον για τις γκόμενες ,είσαι σίγουρος πια 100% ότι δε σε θέλει για τα λεφτά σου.
Μ'αρέσει που ο κουλουρτζής έξω από τα μπουζούκια έχει πιο πολύ δουλειά από τη λουλουδού μέσα στα μπουζουκια.
Μ'αρέσει ο καφές που κερδίζω στο τάβλι με φιλαράκια αποτελεί το 2%του μισθού μου που σημαίνει ότι σε 50 παρτίδες έχω βγάλει ένα μισθό.
Μ'αρέσει που θα κόψουν τα επιδόματα.Δεν άντεχα να περιμένω σε ουρές όρθιος.
Μ'αρέσει που το μέλλον της χώρας είναι αβέβαιο, γιατί σε όλους μας έλειπε λίγο πολύ η περιπέτεια στη ζωή μας.
Μ'αρέσει που μπορώ να έχω κατάθλιψη ελεύθερα.Παλιά μου τα είχαν πρήξει όλοι'Τι σου λείπει ρε μαλάκα?Τη δουλειά σου την έχεις,το αμαξάκι σου,τι άλλο θες?'
Μ'αρέσει που στο σούπερ μάρκετ σπάνια περιμένεις πια τον μπροστά να χτυπήσει 2 καρότσια ψώνια,και αν πέσεις σε τέτοιον,του λες να σε καλέσει και σένα στο πάρτυ.Μ'αρέσει που βλέπω αυτούς που αποταμιεύαν τόσα χρόνια ,να χάνουν τα λεφτά τους,γιατί νιώθω καλύτερα που εγώ τα χάλαγα πάντα μέχρι τελευταίο ευρώ και τώρα από 'σπάταλος' έγινα 'προνοητικός'γιατί τουλάχιστον πρόλαβα και τα χάρηκα.Μ'αρέσει που γίνονται πιο πολλοί πολιτικοί γάμοι, γιατί σε αυτούς τουλάχιστον δε χρεώνουν για τους πολυέλαιους.
Μ'αρέσει που την έχουν δει ξαφνικά όλοι οικολόγοι, και καλά ότι κάνουν οικονομία γιατί προστατεύουν το περιβάλλον.
Μ'αρέσει που λένε ότι θα ξαναγυρίσουμε στη δραχμή, γιατί επιτέλους θα ξοδέψω τις δραχμές που είχα φυλάξει για ενθύμιο και μου έσπαγαν τα νεύρα όταν δεν είχα μία και υπολόγιζα ότι αντιστοιχούν σε 60-70 ευρώ αλλά δεν τις άλλαζε πια η τράπεζα.
Μ'αρέσει που αν πω ότι δουλέυω 2 φορές τη βδομάδα με κοιτούν με συμπάθεια και μου λένε κουράγιο, ενώ πιο παλιά σκεφτόντουσαν 'Ρε τον τεμπέλη'..
Μ'αρέσει που θα έχω και γω μία ιστορία πόνου και δυστυχίας να λέω στις επόμενες γενιές για το παρελθόν της χώρας,όπως εμείς ακούγαμε για χούντα και 2ο παγκόσμιο.Αλλιώς θα με πέρναγαν για πολύ φλώρο..
> Ένα κοτόπουλο διασχίζει το δρόμο.
>
> ΕΡΩΤΗΜΑ: Γιατί διέσχισε το δρόμο;
>
> ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ:
>
> ΠΛΑΤΩΝ: Για το καλό του. Στην άλλη πλευρά του δρόμου βρίσκεται η αλήθεια.
>
> ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ: Είναι στη φύση του κοτόπουλου να διασχίζει τους δρόμους.
>
> ΓΑΛΙΛΑΙΟΣ: Κι όμως τον διέσχισε
>
> ΜΑΚΙΑΒΕΛΙ: Ο σκοπός, να περάσει το κοτόπουλο το δρόμο, αγιάζει τα μέσα -όποια κι αν είναι αυτά.
>
> ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ: Ηταν ιστορικά αναπόφευκτο.
>
> ΔΑΡΒΙΝΟΣ: Τα κοτόπουλα στο πέρασμα των αιώνων επιλέχτηκαν από τη φύση με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι σήμερα γενετικώς ικανά να διασχίζουν δρόμους.
>
> ΣΙΓΚΜΟΥΝΤ ΦΡΟΙΝΤ: Το γεγονός ότι ασχολείστε με το εάν το κοτόπουλο διέσχισε το δρόμο αποδεικνύει ότι διακατέχεστε από σύνδρομα ανασφάλειας και ότι η σεξουαλικότητά σας είναι καταπιεσμένη.
>
> ΜΑΡΤΙΝ ΛΟΥΘΕΡ ΚΙΝΓΚ: Ονειρεύομαι έναν κόσμο όπου κάθε κοτόπουλο θα είναι ελεύθερο να διασχίζει το δρόμο χωρίς να δίνει λογαριασμό για την πράξη του.
>
> ΓΙΟΥΡΙ ΓΚΑΓΚΑΡΙΝ: Για να πάει εκεί όπου κανένα άλλο κοτόπουλο δεν έχει πάει πριν.
>
> ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ: Εμείς με σεμνότητα και ταπεινότητα εξασφαλίσαμε τις προϋποθέσεις σε όλα τα κοτόπουλα της Ελλάδος να διασχίζουν ανεμπόδιστα τους δρόμους, χωρίς παρέμβαση νταβατζήδων.
>
> ΜΠΙΛ ΓΚΕΙΤΣ: Είμαστε στην ευχάριστη θέση να σας αναγγείλουμε ότι μόλις κυκλοφόρησε το νέο Chicken Office 2.011 που δεν διασχίζει μόνο το δρόμο, αλλά εκκολάπτει, αρχειοθετεί, σχεδιάζει και άλλα ενδιαφέροντα.
>
> ΚΩΣΤΑΣ ΠΡΕΚΑΣ: Αξιοσέβαστο κοτόπουλο, χαίρομαι που η ελληνική σου παιδεία, σου επιτρέπει να περνάς το δρόμο με το ήθος και το κάλλος των αρχαίων μας προγόνων... Να προσθέσω επίσης, ότι είναι ντροπή και διασυρμός να χαρακτηρίζεται η Επανάσταση, Χούντα και το κοτόπουλο το γνωρίζει καλώς.
>
> ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ: Μόνο εγώ, εδώ στο Τηλεάστυ, τόλμησα να πω και να αποκαλύψω ότι το κοτόπουλο προήλθε από ισραηλίτικο αβγό...
>
> ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ: Πρέπει να αφουγκραστούμε τις σκέψεις και τις ανάγκες που έχει το κάθε κοτόπουλο. Να νοιώθει ότι έχει την ελευθερία να περπατάει στους δρόμους χωρίς τον φόβο των τροχοφόρων της δεξιάς!
>
> ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ: Το κοτόπουλο είναι τυχερό που δεν διασχίζει τον δρόμο που μένει ο κ. Πάγκαλος! Θα είχε γίνει θύμα της αχαλίνωτης όρεξής του!
>
> ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Οι αντεργατικές πολιτικές που ακολουθούν ΠΑΣΟΚ και δεξιά έχουν ωθήσει τα κοτόπουλα στους δρόμους.
>
> ΚΩΣΤΑΣ ΖΟΥΡΑΡΙΣ: Ω υπερφίαλη όρνις, ω πουλοκλαίουσα, περιπεσούσα στις υποανθρωπιστικοαναλυτικές σου διακυμάνσεις, πώς θα διασχίσεις τον σπαρμένο με οιοφαινάκες υποσχέσεις δρόμο, ω κνώδαλο;
>
> ΕΝΑΣ ΙΝΔΟΣ: Εμείς έχουμε αγελάδες που κάνουν το ίδιο.
>
> ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΤΗΣ Ν..Α.Σ.Α.: Στείλαμε πρώτα το κοτόπουλο για να μελετήσουμε τις συνθήκες διάβασης, πριν στείλουμε κάποιον άνθρωπο.
>
> Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ : Πιάσ'το γρήγορα πριν περάσει απέναντι.
